درباره ذخیره گاه زیست كره حرا چه می دانید؟
به گزارش آبیاری ذخیره گاه زیست کره حرّا تنها منطقه حفاظت شده از جنگل های مانگرو در حاشیه شمالی خلیج فارس و دریای عمان است که بیشترین تراکم پوشش را هم در همین منطقه دارد. این ذخیره گاه در فاصله بین جزیره قشم در خلیج فارس و ساحل سرزمینی ایران قرار دارد و جزو محدوده استان هرمزگان است.
به گزارش آبیاری به نقل از ایسنا، درسال ۱۳۵۱ اراضی پوشیده از مانگرو در سطح ملی بعنوان منطـقه حفاظت شده تحت مدیریت قرار گرفت و در سال ۱۳۵۴ بعنوان ذخـیره گاه زیست کـره پذیرفته و به ثبت رسید همینطور در سال ۱۳۵۵ نواحی بکر جنگل های مانگرو، گل زارها و نهرها در تنگه خـوران بعنوان تالاب مهم با ارزش بین المللی در کنواسیون بین المللی رامسر به ثبت رسید.
براساس اطلاعات سازمان حفاظت محیط زیست، جنگل های مانگرو اکوسیستم های کاملا ویژه ای هستند و اجتماعات گیاهی و جانوری آنها در ارتباط با شرایط ویژه ای می تواند شکل بگیرد. از نظر پوشش گیاهی منطقه حفاظت شده حّرا شامل دو فرم است. جوامع گیاهی هالوفیت یا شورپسند که متعلق به تیره «Chenopodiaceae» است و در نواحی ساحلی گسترش یافته اند و گاها با بوته های گز همراه هستند و گونه حرّا با نام علمی «Avicennia marina» که به وجود آورنده جنگل های انبوه است.
جنگل حرّا، جنگل های ساحلی حساس و شکننده ای است که نقش ارزشمند ای در حفظ تنوع زیستی منطقه دارد و حفاظت از گونه های خاص حرّا و چندل که آخرین حد پراکنش آن در شمال شرقی ذخیره گاه است بسیار حائز اهمیت و ضروری به حساب می آید.
کنترل فرسایش ساحلی یعنی پیشگیری از تخریب سواحل در مقابل امواج و طوفان ها، تثبیت رسوبگذاری و پیشگیری از جابه جایی آن با سیستم ریشه ای خاص و حفاظت از آبسنگ های مرجانی از خصوصیت های مهم جنگل حرّا در حفظ تنوع زیستی منطقه است همینطور جنگل حرّا نیازهای زیستگاهی آبزیان را تأمین می کند بطوری که خیلی از آبزیان مراحل اولیه رشد و تکثیر خویش را در این جنگل ها سپری می کنند و زیستگاه خیلی از پرندگان آبزی و کنار آبزی در جنگل های حرّا است.
دسترسی به این ذخیره گاه از بندرعباس - مرکز استان هرمزگان -امکان پذیر است. یکی از طریق های دسترسی طی مسیر راه شرقی - غربی جاده بندر عباس – بندر خمیر با مسافتی حدود ۱۲۵ کیلومتر است. از این مسیر می توان به روستاهای پیر حریره، لشتقان، کوشک، سایه خوش رسید که در شمال و غرب منطقه قرار دارند. مسیر دیگر عزیمت به جزیره قشم با قایق و از بندرعباس است و با رسیدن به بندر لافت در شرق محدوده ذخیره گاه می توان به روستای گورزین در شرق منطقه عزیمت کرد. در جهت غرب، روستاهای خورخوران، تیل، دورینی، گوران، چاهو، بندر دولاب و کنار سیاه، مرکز جنوبی ذخیره گاه را ایجاد کرده اند. از این روستاها دسترسی به ذخیره گاه با قایق میسر است. مردم این روستاها اغلب به فعالیتهای تجاری مشغول هستند و به جز نخلستان های محدود، فعالیت کشاورزی عمده ای ندارند. دامداری محدود همراه با صید ماهی در آب های ساحلی از دیگر فعالیتهای آن هاست.
هسته مرکزی ذخیره گاه بستر کم عمق بین نوار ساحلی سرزمینی و جزیره قشم قرار دارد و رسوبگذاری رودخانه ها در دلتای خود سبب شده است تا محیطی کم عمق در دریاچه به وجود آید و سبب استقرار مانگرو شود که با جزر و مد روزانه آب در خلیج فارس سازگار شده اند.
طول ذخیره گاه حدود ۱۵۰ کیلومتر است و مسافتی بیشتر از ۸۵۰۰۰ هکتار دارد که بیشتر از ۶۳۰۰ هکتار آنرا جنگل های حرّا تشکیل می دهد. نزدیک ترین ایستگاه سینوپتیکی به ذخیره گاه حرّا، ایستگاه بندرعباس است که در ساحل خلیج فارس قرار دارد.
ذخیره گاه زیست کره حرّا دارای آب و هوای گرم و مرطوب است و در روش طبقه بندی اقلیمی «آمبرژه» در طبقه بیابانی گرم شدید قرار دارد. میانگین طولانی مدت بارش سالانه در بندر عباس ۱۴۶ میلیمتر و دمای متوسط سالانه آن ۲۷.۲ درجه سانتیگراد است. بیشترین مقدار بارش در ماه های دی و بهمن و تابستان فصلی خشک است.
دراین ذخیره گاه، رطوبت نسبی هوا زیاد است به صورتی که متوسط سالانه آن بیشتر از ۶۵ درصد محاسبه شده که بین ۶۰ تا ۶۸ درصد در ماه های مختلف سال نوسان دارد. جریان بادهای منطقه به صورت عمده دارای جهت شمال غربی – جنوب شرقی و فصل وزش آنها زمستان است و بادهای محلی هم با شدت کمتر وجود دارند.
ذخیره گاه حرّا در فاصله بین جزیره قشم و ساحل سرزمینی ایران از نظر زمین شناسی در ادامه کوهستان های زاگرس قرار گرفته است و در شمال منطقه، کوه های بلند با ارتفاع حداکثر ۲۳۴۷ متر در کوه گنو به دشت های ساحلی متصل شده اند که در این فاصله گسل های گوناگونی وجود دارد و سبب شده اند تا گنبدهای نمکی گوناگونی در دوره زمین شناسی «پلیستوسن» بیرون زدگی یابند. این گنبدهای نمکی در راه جریان آب های سطحی، کیفیت آب را به شدت نامناسب می کنند. اراضی ساحلی هنگامی که از دریا دور هستند شرایط مناسبی برای کشت دارند اما فاقد آب هستند و ارضی با پوشش گیاهی تنک را می سازند. اراضی نزدیک به دریا دارای خاک های شور و قلیا هستند و آب زیرزمینی در آنها نزدیک به سطح زمین است.
نواحی هسته مرکزی ذخیره گاه زیست کره حرّا را «ترعه خوران» و «بندر گوران» و نواحی سپر حفاظتی آن را«لشتگان پایین»، «رودخانه مهران»، «لافت کهنه» و «بندر لافت» می سازند.
مشارکت بومیان در نحوه بهره برداری از منابع طبیعی در گذشته نسق و عرف رایج و بسیار محکمی داشته و جالب اینکه بسیار منطبق با اصول توسعه پایدار بوده است به صورتی که نظارت کافی بر نحوه بهره برداری از منابع ذخیره گاه توسط رهبران محلی و مکانیسم های تعریف شده آنها صورت گرفته است.
به گزارش آبیاری به نقل از ایسنا، در درحالی بر مبنای قوانین موجود هرگونه تخریب و آلودگی تالاب ممنوع می باشد و عرصه های جنگلی کشور غیر قابل واگذاری به اشخاص حقیقی و حقوقی هستند که تالاب خوربردستان دیّر و جنگل های حرّای آن به علت جاده کشی و راه اندازی سایت پرورش میگو با خطری جدی رو به رو شده اند این در حالیست که ماجرای راه اندازی سایت پرورش میگو در این منطقه از سال ۹۵ توسط سرمایه گذاران مختلفی مورد پیگیری قرار|گرفت و در سال ۹۷ یک سرمایه گذار شخصی که قصد پرورش نوع خاصی از میگو را داشت بعد از چند سال دوندگی مجوز کار گرفت و لودرهایش برای تسطیح منطقه که حتی شهرداری آنرا به چشم یک منطقه نمونه گردشگری دیده بود، فعالیت خویش را شروع کرد. دیماه سالجاری مردم دیّر در استان بوشهر با راه اندازی پویش خودجوش نجات جنگل حرّا و نصب پلاکاردهای مختلف در سطح شهر نسبت به تخریب جنگل حرا در تالاب بردستان اعتراض کردند.
منبع: persianwet.ir
مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب