بحران جهانی غذا بار دیگر در راهست
به گزارش آبیاری، اقتصاد آنلاین نوشت: ایالات متحده زمانیکه ماه گذشته ریاست شورای امنیت سازمان ملل را برعهده داشت، امنیت غذایی را در اولویت اصلی قرار داد و باید هم این کار را انجام می داد.
زمین بتازگی گرم ترین ماه خودرا در ۱۲۰۰۰۰ سال قبل تجربه کرده است. امواج گرما، خشکسالی و سیل سبب از میان رفتن محصولات زراعی شده است. مناطقی مانند اتیوپی، افغانستان و هائیتی درگیر قحطی شدیدی هستند. عقب نشینی اخیر روسیه از قرارداد غلات دریای سیاه که به اوکراین اجازه می داد میلیونها تن در ماه صادر کند هم ضربه بزرگی به امنیت غذایی جهان وارد کرده است.
ژئوپلیتیک طبیعت، دوران بی ثباتی بی سابقه ای را آغاز نموده است، و بدترین ها هنوز فرا می رسد. پیش بینی می شود پدیده ال نینو از سال جاری تا سال ۲۰۲۴ ادامه داشته باشد. (ال نینو یکی از چرخه های مشهور آب و هوایی در جهان است که هر ۲ تا ۷ سال یک دفعه سبب ایجاد بحران های بزرگی در آب و هوای سراسر سیاره زمین می شود که همچون این بحران ها می توان به خشکسالی و قحطی اشاره نمود.)
برای حل بحران فزاینده جهانی غذا، رهبران جهان باید نه فقط به زمین، بلکه به آب ها هم توجه نمایند و به منبع تغذیه حیاتی که اغلب فراموش شده و نادیده گرفته می شود، یعنی «غذاهای آبی»، توجه بیشتری داشته باشند.
اصطلاح «غذاهای آبی» (blue foods) به آن دسته از غذاهایی گفته می شود که از اکوسیستم های دریایی و آب شیرین به دست می آیند - از ماهی تن، ماهی پالاک، و ماهی کاد گرفته تا میگو و جلبک دریایی. با وجود سهم بزرگی که غذاهای آبی در سلامت مردم و اقتصادهای سرتاسر جهان دارند، توجه سیاسی و تأمین مالی طرح های مربوط به غذاهای آبی آنطور که باید و شاید در سطح ملی و جهانی صورت نمی گیرد.
غذاهای آبی معیشت بیش از ۸۰۰ میلیون نفر را تأمین می کنند و در بین کالاهای تجاری جهانی قرار می گیرند. حدودا نیمی از بشریت به این گروه غذایی به عنوان منبع مهم پروتئین حیوانی، ترکیبات مغذی حیاتی و هویت فرهنگی وابسته است.
باآنکه تولید تعدادی از غذاهای آبی ممکنست ذاتاً اثرات محیط زیستی کمتری نسبت به گاو و سایر دام های زمینی داشته باشد، اما باید توجه داشت که با عرضه نامحدود مواجه نیستیم. تنها در اقیانوس های ایالات متحده، حدودا ۹۲ درصد از ماهی های صید شده از ذخایری می آیند که نمی توانند فشار صید بی رویه را تحمل کنند یا صید بی رویه در مورد آنها رخ داده است. این وضعیت برای ماهی های مهاجر آب شیرین که از سال ۱۹۷۰ بطور متوسط ۷۶ درصد کم شده اند بهتر نیست. با توجه به این که پیش بینی می شود تقاضا برای غذاهای آبی تا سال ۲۰۵۰ حدودا دو برابر شود، محاسبات به وضوح آینده ای باثبات را نشان نمی دهد. آبزی پروری، بخش مهمی از راه حل است، اما نمی تواند جایگزین فرو ریختن جمعیت ماهی های اقیانوس ها شود یا اقتصاد جهانی را از عواقب آن مصون نگه دارد.
در صورتیکه درگیری بر سر منابع به طور معمول به عنوان یک چالش زمینی در نظر گرفته می شود - به عنوان مثال، اختلافات بر سر نفت، مواد معدنی یا جنگل - درگیری بر سر منابع طبیعی دریایی همیشه وجود داشته است.
یک مطالعه نشان داد که در طول جنگ سرد، ۲۵ درصد از درگیری های نظامی بین دموکراسی ها بر سر ماهیگیری بود - و از آن زمان تا حالا این درگیری ها بالا رفته است. از دهه ۱۹۹۰، بیش از ۱۵۰ درگیری بین المللی ماهیگیری با دخالت نظامیان رخ داده است و پنج کشور در ۴۰ درصد آنها درگیر بوده اند که چین و روسیه در بالای جدول قرار دارند.
در چین، بزرگترین قدرت ماهیگیری جهان، که جمعیت آن حدودا دو برابر سرانه جهانی غذاهای دریایی مصرف می کند، اقتصاد شیلات سالانه نزدیک به ۲۰۰ میلیارد دلار درآمد دارد و به استخدام میلیونها نفر می انجامد. به این ترتیب، ماهی یک منبع راهبردی و حیاتی برای پکن است و چین در ۳۵ سال قبل بطور فزاینده ای از ابزارهای قانونی، اقتصادی و نظامی برای دسترسی و کنترل منابع جهانی غذاهای دریایی بهره برده است. در شاخ آفریقا، در سه دهه گذشته بیش از ۶۰۰ درگیری رخ داده است که معیشت مردم را مختل کرده، صدها نفر را کشته، و به دزدی دریایی گسترده کمک کرده است و از آن زمان امنیت دریایی را مورد تهدید قرار داده است.
تغییرات آب وهوایی همه این روندها را تشدید خواهدنمود. گرم شدن آب ها بر تولید مثل ماهی ها تاثیر می گذارد و گونه ها را مجبور به مهاجرت در سطوح بی سابقه ای می کند و محلهای جدید غنی و فقیر از ماهی به وجود می آورد. تنها در هفت سال آینده، ۲۳ درصد از ذخایر ماهی متصل به آب های سرزمینی همچون در آب های نزدیک کانادا، بریتانیا، نروژ، ایسلند و ژاپن جابه جا خواهند شد. به سبب این تغییرات، برندگان و بازنده هایی وجود خواهند داشت که سبب افزایش رقابت برای منابع کمیاب می شود که درگیری بین جوامع و کشورها را تشدید می کند.
وقتی یافتن ماهی مشکل تر می شود، یافتن آرامش و امنیت هم به همین شکل خواهد بود. درگیری های ماهیگیری در مقیاس کوچک، جوامع ساحلی را بی ثبات می کند و محیط هایی را رقم می زند که جنایت، ناامنی غذایی و فقر را گسترش می دهند.
اما هنوز زمان برای جلوگیری از تشدید درگیری ها وجود دارد، خصوصاً زمانی که حفاظت و مدیریت منابع طبیعی فرصت مشارکت و صیانت از منابع غذایی آبی را فراهم می آورد.
اول، علم هواشناسی، علوم اقیانوس ها، و علوم سیاسی می توانند مشخص کنند که بیشترین فشارهای درگیری در ۵ تا ۳۰ سال آینده در کجا ظاهر می شود. با دسترسی به این داده های با کیفیت، دولت ها می توانند دوره جدیدی از سیستم های اخطار اولیه و برنامه ریزی حفاظت و امنیت دریایی را عرضه کنند. این نوع اطلاعات همین طور اولویت بندی و صیانت از زیستگاه های حیاتی، مانند محلهای تخم ریزی و پرورش ماهی را آسان تر می کند، مکان هایی که نقش بزرگی در یک برنامه تأمین غذای آبی پایدار ایفا می کنند.
برای مدیریت مؤثر و صیانت از این مناطق، باید استراتژی های حفاظتی فراگیری طراحی شوند که نیازها و صدای مردم بومی ساحلی و جوامع محلی را که اغلب در خط مقدم بحران آب و هوا هستند، در اولویت قرار دهد. این جوامع صدمه پذیرترین جوامع در مقابل تغییرات محیطی هستند و به شدت به غذاهای دریایی وابسته هستند و بطور متوسط ۱۵ برابر بیش از جوامع غیربومی مصرف سرانه دارند. مطالعات موردی نشان داده اند که یک رویکرد فراگیر می تواند برای همه مفید باشد. به عنوان مثال، در اندونزی، مشارکت اجتماعی و حکمرانی عادلانه منجر به افزایش ماهی در مناطق حفاظت شده نسبت به مناطق غیر حفاظت شده گشته است.
دوم، ما نیاز به بهبود شیوه های ماهیگیری محلی و جهانی بوسیله مدیریت شیلات دانش بنیان داریم که بطور فعالانه برای تأثیرات تغییرات آب و هوایی برنامه ریزی می کند و این کار را بوسیله تقویت نظارت برای ایجاد ماهیگیری پایدار و مسئولانه تر انجام می دهد.
سوم، آبزی پروری گونه های غیرگوشتخوار باید برای تکمیل تقاضای فزاینده در شیلات بیشتر شود، چونکه ماهی های صید شده وحشی منبع محدودی هستند. هم اکنون، کشورهای درحال توسعه تأمین حدودا تمام آبزی پروری را بر عهده دارند و این مساله آنرا به منبع حیاتی غذا و درآمد برای آنها تبدیل می کند. اما به سبب وابستگی غذایی و اقتصادی به این منابع محدود، صیانت از محیط زیست و مقررات در این مناطق اغلب اولویت کمتری دارد. بنابراین، سیاست هایی که از منطقه بندی و اعطای مجوز در دریاچه ها، رودخانه ها و مناطق ساحلی حمایت می کنند باید اصلاح شوند تا اطمینان حاصل شود که تولید از ظرفیت تحمل این زیستگاه های طبیعی تجاوز نمی کند.
در نهایت، باید مشارکت های قوی را در تمام بخش های جامعه تسریع کرد. در دوران ریاست جمهوری جو بایدن، کاخ سفید رهبران بخش خصوصی را پیرامون چالش های نوظهور در بخش های راهبردی همچون نیمه رساناها و هوش مصنوعی گرد هم آورده است. دولت آمریکا می تواند بطور مشابه به مدیران صنایع دریایی ایالات متحده و جهانی کمک نماید تا غذاهای آبی را به دنیا تهیه و عرضه کنند، به شکلی که منابعی را که کسب وکار آنها را تضمین می نماید، اتلاف نکند.
غذاهای آبی یک کالای راهبردی هستند که در صورت وفور، می تواند معیشت صدها میلیون نفر را تأمین و زندگی میلیاردها نفر را تضمین کند. وقتی غذاهای آبی کمیاب می شوند، می توانند جوامع، ملت ها و کل مناطق را به درگیری خشونت آمیز بکشانند. اقداماتی که جامعه جهانی در ماه ها و سال های آتی انجام می دهد، تعیین می کند که ما کدام مسیر را طی نماییم.
223223
منبع: آبیاری
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب